کمک مالی چرا یک وظیفه انسانی است؟

کمک مالی به موسسات اجتماعی یا همان موسسه خیریه کاری است که نه تنها در ایران بلکه در تمام نقاط جهان یک امر کاملا مرسوم و روتین محسوب می شود. اما فرقی که این کمک در ایران نسبت به بقیه کشورها دارد این است که در کشورهای جهان اول کمک مالی به موسسات خیریه یک وظیفه عمومی و اجتماعی تلقی می شود. در حالی که در ایران این کمک بیشتر به جهت انجام کاری خیر و خوب می باشد و فرد در صورت کمک نکردن احساس بدی پیدا نمی کند و به هیچ وجه آن را یک وظیفه اجتماعی برای خود نمی داند. در ادامه قصد داریم در این باره صحبت کنیم و با استفاده از دلایل و مثال هایی این موضوع را به اثبات برسانیم. بنابراین با ما همراه باشید تا با یکی از مهمترین وظایف اجتماعی خودتان آشنا شوید.

همه ما از جامعه استفاده می کنیم بجز عده ای خاص

انسان موجودی است اجتماعی که برای رفع برخی از نیازهای خود نیاز دارد که در جامعه حضور فعالی داشته باشد و با بقیه مردم تعامل داشته باشد. از این رو در ایران یا هر جامعه دیگری که زندگی کنیم به طرق مختلف از فواید آن استفاده می کنیم. کافی است چند روز خود را در خانه حبس کنید. حتی اگر نیازهای شما به واسطه کسی یا چیزی برطرف شود شما از نظر روحی دچار اختلال خواهید شد و به نوعی درگیر مشکلات روحی و روانی می شوید. از این رو عملا برای نیازهای مادی و جسمی هم اگر نباشد برای نیازهای روحی به جامعه و داشتن تعامل نیاز داریم که در هر نوع جامعه ای با هر سطح اقتصادی و فرهنگی می توان به این هدف رسید.

اما برخی از افراد و گروه های خاص هستند که به اجبار از این جامعه طرد شده اند و به نوعی جامعه نمی تواند آن ها را در خود بپذیرد.
به طور مثال کودکان معلول که زندگی خود را با درد و رنج آغاز می کنند و بی آن که طعم شیرین زندگی در اجتماع را چشیده باشند با زشتی ها و پلشتی های آن روبه رو می شوند از جامعه زده می شوند و به گوشی از خانه یا محل زندگی خود اکتفا می کنند. جالب تر این است که این کودکان گاها از ابتدایی ترین و کوچکترین نظام اجتماعی یعنی خانواده نیز محروم می شوند.

در این صورت این طرد شدگی از جامعه و خانواده را باید تقصیر چه کسی دانست؟ چه کسی باید مسئولیت این اتفاق را بر عهده بگیرد؟ کاملا مشخص است که جامعه به خاطر طرد کردن این افراد و مهیا نکردن محیط زندگی مناسب در جامعه به هر شکل ممکن باید این تقصیر را بر گردن بگیرد و قبول کند که این طرد شدگی حاصل عدم بلوغ جامعه می باشد. از این رو جامعه باید تاوان این اتفاق را تا زمان بلوغ خود بپردازد و بهترین و ساده ترین این راه ها استفاده از اهرمی به نام کمک مالی می باشد.
 

کمک مالی راهی برای آسمانی ماندن ساحت کودک

کودک موجودی لطیف و دوست داشتنی است که بی هیچ گناه و کرده ی ناپسندی در این دنیا زندگی می کند. به خصوص کودکان معلول جسمی و ذهنی که زیبایی و بزرگی روحشان به وضوح قابل درک است. اما چه می شود کرد که انسان ذاتا دوست دارد حکمرانی کند و دستور بدهد و برتری خود را ثابت کند. از این رو وقتی تعداد کودکان معلول در اقلیت است و این اتفاق چندان بین جامعه شایع نیست، ناخودآگاه این کودکان زیر سلطه قرار می گیرند و گاها با الفاظ نامربوط خطاب می شوند. در اینگونه موارد موسسه های خیریه ای مانند بچه های آسمان به نوعی در نقش یک فرشته نجات به این کودکان جامعه ای کوچک اما امن را اعطا می کند.

اما این جامعه درست مانند هر جامعه ای دیگر نیازهای خاص خودش را دارد که باید به واسطه پول و سرمایه ای آن ها را تامین کرد. از طرفی دیگر به واسطه ویژگی و شرایط خاص افراد این جامعه کوچک که همان کودکان معلول می باشد، نمی توان انتظار سودآوری از آن ها داشت. بنابراین جامعه ی بزرگتر که آن ها را طرد کرده باید با واسطه ای هایی مانند کمک مالی این جامعه را سرپا نگه دارد.

افراد جامعه باید به خوبی درک کنند که کمک مالی یک وظیفه ای عمومی و لازم الاجرا است. چرا که در صورت نابودی اینگونه مراکز خیریه و جامعه های کوچک نه تنها مسئولیت از بین رفتن این کودکان و سایر مددجویان بر عهده تمام افراد جامعه خواهد بود بلکه فشار روانی بسیاری در آینده بر جامعه وارد خواهد کرد. زیرا دوباره افراد و گروه هایی خواهند بود که در جامعه بزرگ جای نمی توانند داشته باشند و این خود به خود باعث نابودی جامعه می شود. از این رو به واقع کمک مالی را دست کم نگیرید و باور کنید که  کمک مالی یک وظیفه است و در قبال انجام این وظیفه چیزی به صورت مادی و معنوی انتظار نداشته باشید.